Η μαθήτρια του Εκπαιδευτικού Ομίλου "Πράξη & Πρόοδος", Χατζηδάκη Κωνσταντίνα, μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα για τη χρονιά που πέρασε.
Κλεινοντας τα 18 ... Είναι περίεργο συναίσθημα, περίεργο να βλέπεις και να νιώθεις πως όλη η παιδική σου ''αθωότητα'' έχει φτάσει στο τέλος της. 18 πλέον, ενηλικιώνεσαι, πρέπει να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, να εκπληρώσεις τα όνειρά σου, να δουλέψεις, να βγάλεις τα δικά σου χρήματα, να μην εξαρτάσαι από τους άλλους πια και γενικά να περάσεις στο επόμενο επίπεδο, το επίπεδο των ευθυνών... Να γίνεις μεγάλος! 5 Ιουνίου λοιπόν σήμερα, εκτός από την ημέρα της ενηλικίωσής μου είναι και 2 μέρες πριν τη μεγάλη εκείνη μάχη που ονομάζεται ''Πανελλήνιες''. Τα περιθώρια έχουν στενέψει ή μάλλον... δεν υπάρχουν περιθώρια, έχεις τελειώσει! Θυμάμαι σαν χθες εκείνες τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, τότε που η δύναμη και η αισιοδοξία είχαν χτυπήσει κόκκινο. Φέτος "θα διαβάσω", "θα κάνω τα πάντα", "θα στερηθώ", "θα τα καταφέρω" είναι όλα όσα λέει ένα παιδί σε ένα τέτοιο ξεκίνημα, το μόνο άγχος ήταν για τους καθηγητές: "θα είναι καλοί;" "αυστηροί;", "θα κάνω καλή εντύπωση;".. και έτσι ξεκινήσαμε και με αυτές τις σκέψεις μπήκαμε στην προετοιμασία για εκείνα τα 4-5 μαθήματα που θα έκριναν το μέλλον μας. Όσο προχωρούσε η χρονιά η θετική ενέργεια και η δύναμη μάς εγκατέλειπαν, όταν βλέπαμε ένα διαγώνισμα κάτω του μετρίου, εκείνες τις μέρες που το "mood" δεν ήταν και τόσο καλό, τις μέρες που ξέραμε ότι έχουμε κάνει τη λεγόμενη "κοιλιά" όπως μας έλεγαν, που δεν προσπαθούσαμε τόσο και που γενικά είχαμε ψιλοβαρεθεί ή και κουραστεί. Τις μέρες λοιπόν εκείνες που η νύστα ήταν η μόνη λέξη που μπορούσε να μας χαρακτηρίσει, τουλάχιστον εμένα, αφού το κρεβάτι μου μού έλειπε όσο τίποτα! Όσο στένευαν τα περιθώρια τόσο αυτό το "mood" δε με άφηνε να κάνω όλα όσα ήθελα. Περνούσαν πολλά από το μυαλό μου, άτομα που δεν ήταν δίπλα μου, τα λόγια των καθηγητών, οι σκέψεις τύπου "δεν πρέπει να τους απογοητεύσεις", "πρέπει να περάσεις" και όλα όσα σκεφτόμαστε πριν από αυτή τη δοκιμασία.. Όλα αυτά όμως τελείωσαν, έχει φτάσει το τέλος, 48 ώρες ακόμη, η καρδιά μου χτυπάει υπερβολικά, άγχος απερίγραπτο και όλα αυτά που σίγουρα έχουν νιώσει και οι προηγούμενοι και όσοι δίνουν τώρα! Μία από τις πιο δύσκολες χρονιές λοιπόν έχει φτάσει στο τέλος της. Είναι το τέλος ή μια νέα αρχή όπως λένε όλοι; Αν με ρωτούσες πριν λίγο καιρό θα έλεγα το τέλος, αφού μπορεί να θεωρηθεί (τουλάχιστον για εμάς) μια ψυχοφθόρα διαδικασία και τίποτα παραπάνω, ωστόσο τώρα φαίνεται σαν μια νέα αρχή, όλα είναι εκεί έξω, και όπως λένε και οι δικοί μου άνθρωποι "κανένας δε χάνεται, και κανένας δεν κρίνεται από τις πανελλήνιες".. τώρα το πιστεύω κι εγώ! Θέλω να πω στους προηγούμενους ένα μεγάλο μπράβο για ότι κατάφεραν αλλά και σε όσους δεν τα κατάφεραν εξίσου ένα μπράβο, είμαι σίγουρη ότι όποιος έχει στόχους τούς καταφέρνει ακόμη και αν αποτύχει σε αυτή τη μάχη των πανελληνίων. Στους φετινούς ένα συγχαρητήρια για την αντοχή και στους επόμενους να ευχηθώ μόνο δύναμη. Είναι δύσκολο, αλλά μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία γνωρίζεις καλύτερα τον ίδιο σου τον εαυτό και ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου που ποτέ δεν είχες φανταστεί, να έχετε δίπλα σας άτομα που το θέλουν και το νιώθουν αυτό που κάνουν, είτε καθηγητές, είτε φίλους, είτε το αγόρι ή το κορίτσι σας! Είναι όμορφο σαφώς να περιτριγυρίζεσαι από αληθινούς ανθρώπους δίπλα σου σε όλο αυτό όμως οι πιο αληθινοί είναι η οικογένειά σου, άντε και κανένα-δύο φιλαράκια.. μόνο αυτοί! Όλη αυτή η διαδικασία είναι ένας διαρκής αγώνας με τον ίδιο σου τον εαυτό, μια προσωπική προσπάθεια και κανένας και τίποτα δε χωράει σε αυτή! Να έχετε πίστη στον εαυτό σας, θετική σκέψη και όρεξη για όλο αυτό που θα ακολουθήσει! Ενώ ταυτόχρονα το πιο θερμό μπράβο σε εκείνους τους ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά για εμάς, για εκείνους που ήταν δίπλα μας παρά την όποια κούραση της ημέρας προσπαθώντας να μας λύσουν γελοίες απορίες ή και εύστοχες, να μας μεταδώσουν τις γνώσεις τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δίνουν και αυτοί μια μάχη, μόνο που η δική τους είναι καθημερινή... σας ευχαριστούμε! Και σε αυτό το σημείο θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μου, οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη χάνω την αυτοπεποίθησή μου και το "εγώ" μου μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν, για την αγάπη, τη στήριξη και την υπομονή τους, είναι σημαντικό να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου όπως αυτούς! Επίσης, τους φίλους μου που είτε από εδώ κοντά, είτε από κάπου μακριά ήταν κοντά μου σε καθημερινή βάση, αγνώστους που έγιναν γνωστοί με αισιόδοξα μηνύματα όλη τη χρονιά.. και φυσικά όλους μου τους καθηγητές και την ομάδα του "Πράξη" για όλα αυτά που μου προσέφεραν! Θα ξεκινήσω με εκείνη που ταλαιπώρησα περισσότερο και δεν είναι άλλη από τη φιλόλογό μου Σαμιωτάκη Αντιγόνη. Θέλω να την ευχαριστήσω κυρίως για την υπομονή της, την ηρεμία της και για τη δύναμή της που με άντεξε. Ταυτόχρονα, για τις φιλικές της κουβέντες τις μέρες που έβλεπε ότι τα είχα παρατήσει καθώς και για την υποστήριξη και την πίστη της σε εμένα, για τα αστεία της (κάποια ήταν καλά το ομολογώ) και για όλες τις γνώσεις που μου μετέδωσε! (ελπίζω του χρόνου να μην είμαι εδώ να με παλεύεις πάλι <3 ). Συνεχίζοντας, θέλω να ευχαριστήσω την μαμά, καθηγήτρια, φίλη Ελένη Ζαχαριουδάκη. Η κυρία που μου έδειξε το πόση εμπιστοσύνη μου είχε από την αρχή, για τις οικογενειακές-πολιτικές-ιατρικές-φιλικές συζητήσεις της αλλά φυσικά και για όλα όσα μας έμαθε, την καθηγήτρια που μπαίνει στο μυαλό σου, αφήνει τη γνώση και φεύγει, που με έκανε να διαβάζω ιστορία (ήταν δύσκολο) για την πίστη και την υπομονή της! Και πάμε στην βιολόγο μου Κωστούλα Τρουλλινάκη, η λίγο πιο "αυστηρή" καθηγήτρια αλλά εκείνη που με έκανε να μπορώ να πω με σιγουριά ότι ξέρω βιολογία, εκείνη που με πείσμωνε και μου έδινε ώθηση να συνεχίσω εκείνη που σε κοίταζε με ένα ανέκφραστο ύφος αλλά το χαμόγελό της ήταν ισάξιο με χίλια μπράβο, σας ευχαριστώ!! Τέλος, με το "Ελενάκι" όπως τη φώναζα, τη φιλόλογο Ελένη Τζωρτζάκη για την οποία δεν έχω να πω κάτι πέρα από ένα μεγάλο ευχαριστώ κυρίως για εκείνο το χαμόγελο που μας πρόσφερε απλόχερα σε κάθε μάθημα, και όλες τις γνώσεις που μου μετέδωσε με τον πιο ευχάριστο τρόπο και για την υπομονή που έδειξε σε εμένα και την ομάδα μου (ξέρετε εσείς!)! Ωστόσο δε θα μπορούσα να μην αναφέρω το Κατερινάακι μας, την γραμματέα μας Κατερίνα Παπαδάκη για την ψυχολογική υποστήριξη που μου πρόσφερε και για τη φιλική-αδελφική στάση της απέναντί μου, (θα έρχομαι να σε βλέπω, υπόσχομαι!) And finally, το πιο μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνον που επέλεξε όλους αυτούς τους ανθρώπους να είναι δίπλα μας όλον αυτόν το χρόνο κύριο Μιχάλη Μυρτάκη, για το όμορφο ''σπίτι'' που έχει φτιάξει, για την οργάνωση και για όλες τις δυνατότητες που προσφέρει σε κάθε μαθητή! Σας ευχαριστώ τον καθένα ξεχωριστά.. Ελπίζω να κάνω τα όνειρά μου ΠΡΑΞΗ !! Χατζηδάκη Κωνσταντίνα ..
